Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πρόσφατη ελληνογαλλική συμφωνία αποτελεί ένα κρίκο στην αλυσίδα των εύστοχων κινήσεων της ελληνικής διπλωματίας τα τελευταία δύο χρόνια και τελικά μια συμφωνία ορόσημο όχι μόνο για την ελληνική διπλωματία και τη γεωπολιτική κατάσταση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, αλλά και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό γιατί δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον, όσον αφορά την προστασία, την ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας μας έναντι της εξ Ανατολών απειλής (είτε λέγεται Τουρκία είτε λέγεται ισλάμ), ενώ παράλληλα ενισχύει το κύρος και την παρουσία μας στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ως προς την ΕΕ, αναδεικνύει τη Γαλλία ως ηγέτιδα δύναμη και μάλιστα όχι με τον… «εγωκεντρικό» τρόπο που είχαμε μάθει τα προηγούμενα 15 χρόνια και είχε οδηγήσει σε μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, αλλά στη βάση του πυρήνα των αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή της αλληλεγγύης των κρατών – μελών και της υπεράσπισης των κοινών ευρωπαϊκών συνόρων από εξωτερικές απειλές. Η συμφωνία δε αυτή δίνει μια νέα ευκαιρία στην Ευρώπη να δημιουργήσει μια αμυντική ζώνη πέραν του ΝΑΤΟ, αποκαθιστώντας έτσι τραύματα που επί δεκαετίες πληγώνουν την κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα και ταλανίζουν την ευρωπαϊκή συνοχή.  

Με τη συμφωνία για αμοιβαία αμυντική συνδρομή, αλλά και με την αγορά τριών φρεγατών Belharra που έρχεται σε συνέχεια της αγοράς των 24 μαχητικών αεροσκαφών τύπου «Rafale», επιβεβαιώνονται  και αποκτούν ξανά ουσιαστικό περιεχόμενο οι διαχρονικές καλές σχέσεις Ελλάδας – Γαλλίας και επισφραγίζονται οι ιστορικοί δεσμοί της χώρας μας με τη Γαλλία, που ξεκίνησαν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Η συμφωνία παρέχει μια ισχυρή αμυντική ομπρέλα στην χώρα μας και η προκλητική τα τελευταία χρόνια Τουρκία του Ερντογάν θα πρέπει πια να σκεφτεί καλύτερα τις επόμενες κινήσεις της. 

Ας δούμε συνοπτικά τι περιλαμβάνει η συμφωνία που υπέγραψαν Μητσοτάκης και Μακρόν:
-Πρώτον, προβλέπεται ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής, η οποία υπερβαίνει τις δεσμεύσεις της συλλογικής υποστήριξης που υπάρχουν στο ΝΑΤΟ, αλλά και στις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπενθυμίζεται, ότι η συμφωνία περιλαμβάνει στο άρθρο 2 ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής, σε περίπτωση που μία από τις δύο χώρες δεχθεί ένοπλη επίθεση στην επικράτειά της. 
-Δεύτερον, οι ένοπλες δυνάμεις αποκτούν τις υπερσύγχρονες γαλλικές φρεγάτες Belharra, που σημειώνεται ότι θα παραδοθούν με πλήρη εξοπλισμό αεράμυνας και ανθυποβρυχιακού πολέμου και δυνατότητες να καταρρίπτουν και εναέριους στόχους. 

Και βέβαια είναι απαράδεκτο το «όχι» του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα σε μια τέτοια συμφωνία. Λίγο η ιδεοληψία του καλά και ντε διχασμού, λίγο οι εσωκομματικές ισορροπίες, λίγο η τάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για πολιτική διεθνούς απομόνωσης, καθιστούν αντικείμενο φτηνής αντιπολιτευτικής τακτικής μια διεθνή συμφωνία η οποία θα έπρεπε να ενώνει όλα τα ελληνικά κόμματα. Καμία λογική δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ με υπεκφυγές και τεχνητές αμφισβητήσεις στέκεται απέναντι στην ιστορική ελληνογαλλική συμφωνία. Αυτά που λένε δεν τα λέει ούτε η Τουρκία. Οι ευθύνες τους είναι μεγάλες και μένουν ξανά στην ιστορία ως αρνητές της εθνικής ενότητας και της πατριωτικής πολιτικής. 
Προτιμούν να συμπλέουν με τη ρητορική της Άγκυρας η οποία «βγήκε» από τα ρούχα της μόλις ανακοινώθηκε η συμφωνία. Γι αυτό την επόμενη μέρα οι Τουρκικές εφημερίδες παρουσίασαν τον Τσίπρα παράδειγμα και δάσκαλο πατριωτισμού. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας εξέδωσε σκληρή ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία χαρακτηρίζει εχθρική την στάση της Ελλάδας, ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν προχώρησε σε απειλές και χαρακτηρίζοντας ακόμη και το έμβλημα του Βυζαντίου, τον δικέφαλο αετό, ως… τουρκικό σύμβολο. Αυτές οι αντιδράσεις και μόνο θα πρέπει να κάνουν κάποιους να σκέφτονται διπλά πριν μιλήσουν όταν αναφερόμαστε στα εθνικά θέματα.