ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ

ΙΓ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΣΥΝΟΔΟΣ Β΄

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ  ΡΛΑ΄

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

 

Αθήνα, σήμερα στις 11 Μαΐου 2011, ημέρα Τετάρτη και ώρα 10.02΄ συνήλθε στην Αίθουσα των συνεδριάσεων του Βουλευτηρίου η Βουλή σε Ολομέλεια για να συνεδριάσει υπό την προεδρία της Β? Αντιπροέδρου αυτής κας ΡΟΔΟΥΛΑΣ ΖΗΖΗ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Ροδούλα Ζήση):  Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αρχίζει η συνεδρίαση.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Ροδούλα Ζήση):  Εισερχόμαστε στην ημερήσια διάταξη της

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Συνέχιση της συζήτησης επί του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων «Θεσμικό πλαίσιο των Προτύπων Πειραματικών Σχολείων, Ίδρυση Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Οργάνωση του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων «ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ» και λοιπές διατάξεις».

Στη χθεσινή συνεδρίαση συζητήθηκε και ψηφίστηκε η αρχή του νομοσχεδίου. Στη σημερινή συνεδρίαση θα συζητηθούν τα άρθρα και οι τροπολογίες ως μία ενότητα.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Ροδούλα Ζήση): Το λόγο έχει ο Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας από τη Β? Θεσσαλονίκη κ. Σάββας Αναστασιάδης.

ΣΑΒΒΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: Ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε.

Αποφάσισα σήμερα να μη σχολιάσω σχεδόν καθόλου το νομοσχέδιο που καλούμαστε να ψηφίσουμε. ¶λλωστε αυτό το έκανε με σαφήνεια και λεπτομέρεια ο εισηγητής του κόμματός μας, ο κ. Ταλιαδούρος και όλοι οι ομιλητές της παράταξής μου, με τους οποίους συμφωνώ.

Μπήκα στον πειρασμό επ? ευκαιρία της σημερινής συζήτησης του  νομοσχεδίου για την παιδεία, να καταθέσω έναν γενικότερο προβληματισμό για το πού οδηγούμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα και κατ? επέκταση πού οδηγούμε τη νεολαία μας και την κοινωνία μας.

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μοιάζει με τον Μινώταυρο στο λαβύρινθο, που κάθε χρόνο κατασπαράσσει χιλιάδες νέους. Και η κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μοιάζει με έναν μύθο που ποτέ δεν πραγματοποιείται.

Σήμερα μέσα στη γενικότερη κρίση που διέρχεται η χώρα μας ?κρίση οικονομική, ηθική, κοινωνική, θεσμών και αξιών- όπου τα πάντα στη συνείδηση των πολιτών έχουν ισοπεδωθεί, έχουμε την υποχρέωση και την ευκαιρία, την ευθύνη ως πολιτικό σύστημα, να επανεξετάσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα και να το δούμε από την αρχή. Χρειάζεται να οπλιστούμε όλοι με υπομονή, τόλμη, νηφαλιότητα, συνεννόηση για να ξεκινήσουμε έναν τέτοιο ουσιαστικό διάλογο.

Στην τρέχουσα περίοδο, βέβαια, η οικονομία βρίσκεται στο επίκεντρο και της πολιτικής και των συζητήσεων. Χωρίς αμφιβολία τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας και οι διαρθρωτικές αλλαγές, αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ προτεραιότητες, απ? όποια σκοπιά κι αν τα δει κανείς. Ακόμη όμως και στη σημερινή δύσκολη περίοδο, με τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας, αποδεικνύεται ότι είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούμε να πετύχουμε, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία.

Αυτή όμως η αλλαγή της νοοτροπίας μπορεί να επέλθει  μόνο μέσα από την παιδεία. Μόνο μέσα από την παιδεία μπορούμε να δημιουργήσουμε κοινωνικό κεφάλαιο και να καλλιεργήσουμε το πνεύμα μιας υπεύθυνης, δυναμικής και παρεμβατικής πολιτείας πολιτών, που θα μπορεί να παίξει κομβικό ρόλο στις κοινές υποθέσεις, με ωριμότητα, χωρίς να εγκλωβίζεται σε μικροσυμφέροντα και χωρίς να αποτελεί φέουδο ή δεκανίκι για κανέναν πολιτικό φορέα.

Η έκταση των όσων πρέπει να γίνουν για να αναβαθμίσουμε το ρόλο της παιδείας και του εκπαιδευτικού μας συστήματος και να επανεξετάσουμε τους στόχους του, ξεπερνά φυσικά τα όρια της σημερινής συζήτησης στην Ολομέλεια της Βουλής. Η αρχή μιας τέτοιας ουσιαστικής συζήτησης δεν βρίσκεται στο αν το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής πρέπει να γίνει νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου ή ανεξάρτητος δημόσιος φορέας ή στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων ή στη διαδικασία των εξετάσεων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι κι αυτά σημαντικά θέματα, όμως είναι ειδικά τεχνικά θέματα και τα «εργαλεία», αν θέλετε, για να φτάσουμε στο στόχο μας. Η συζήτηση γι? αυτά τα ειδικά θέματα περιορίζει πάντα το διάλογο για την παιδεία σε πολύ στενά πλαίσια.

Η ουσία της όποιας συζήτησης για την παιδεία και τη μεταρρύθμισή της βρίσκεται στους στόχους και τους λόγους του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πρέπει πρώτα να αποφασίσουμε ως πολιτική, ως πνευματική κοινότητα, ως κοινωνία τελικά τι χαρακτηριστικά θέλουμε να έχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και για ποιους λόγους πρέπει να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Συνήθως αναλωνόμαστε να συζητάμε ότι παράγουμε φοιτητές και στη συνέχεια ανέργους. Δεν μπήκαμε ποτέ στη λογική να δούμε τι φοιτητές και κυρίως τι πολίτες δημιουργεί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτός πιστεύω ότι πρέπει να είναι ο προβληματισμός και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.

            Όλοι θυμόμαστε τι έγινε πριν από λίγο διάστημα στο Πανεπιστήμιο Πατρών όταν μία ομάδα νεαρών ασκώντας ωμή βία επιτέθηκε στον Τζέιμς Γουότσον, τον επιστήμονα που ανακάλυψε το DNA, δυσφημώντας έτσι τη χώρα μας διεθνώς. Όλοι μας έχουμε να καταθέσουμε ανάλογα παραδείγματα.

Οι εν λόγω νεαροί δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τη συμπεριφορά τους. Πρωτίστως είναι η ελλιπής παιδεία που οδηγεί αυτούς τους νέους σε τέτοιες ενέργειες, καθώς πιστεύουν ότι επιτελούν δημοκρατική πράξη όταν απειλούν κάποιον ή όταν καταστρέφουν πανεπιστημιακούς ή άλλους δημόσιους χώρους. Η ευθύνη ανήκει στο παιδαγωγικό σύστημα, στην κουλτούρα του νεοέλληνα και σ? όλους όσοι έχουν συμβάλει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων που σε συνδυασμό με τα υπαρκτά προβλήματά τους -που εν πολλοίς δημιουργήσαμε ή προκαλέσαμε κι εμείς οι μεγαλύτεροι τους- οδηγούν σε τέτοιες αντιδράσεις, καταντώντας τους μια «καμένη» γενιά.

            Θα σας καταθέσω μία πρόσφατη προσωπική εμπειρία. Πριν από λίγες μέρες κατευθυνόμενος στη Βουλή συνάντησα μία τάξη σχολείου ?πρέπει να ήταν δευτέρας ή τρίτης δημοτικού, αν κρίνω καλά από την ηλικία των παιδιών- που προφανώς πήγαινε σε κάποια εκπαιδευτική συνάντηση. Οι δάσκαλοι που συνόδευαν την τάξη προτίμησαν να οδηγήσουν τα παιδιά να διασχίσουν κάθετα τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας όχι από τη διάβαση με τους σηματοδότες αλλά από ένα τυχαίο σημείο, σταματώντας την κυκλοφορία ένθεν και ένθεν.

Θα μου πείτε τώρα: «Είναι τόσο σημαντικό αυτό και το αναφέρετε;». Ίσως όχι για όλους, όμως πέρα από τον κίνδυνο να προκληθεί κάποιο τροχαίο ατύχημα, αυτό το παράδειγμα είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας του εκπαιδευτικού και της κουλτούρας που καλλιεργεί στην ευαίσθητη παιδική ηλικία και τι μήνυμα στέλνει για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τους νόμους και τους συνανθρώπους μας.

            Η συζήτηση λοιπόν για την παιδεία και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα θα πρέπει να μετατοπιστεί στην ουσία, να ξεφύγουμε καταρχήν από τα τεχνικά θέματα και να συσχετίσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα με την αλλαγή της κοινωνικής νοοτροπίας, να δούμε σε τελική ανάλυση τι πολίτες θέλουμε να παραδώσουμε σ? αυτή την κοινωνία. Χρειαζόμαστε παιδεία που να δίνει εφόδια στους πολίτες για τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες της πολιτικής, να προάγει την ενεργοποίηση και την κριτική στάση των πολιτών, να διαμορφώνει πολίτες με διάθεση να συνεισφέρουν στην ευημερία της κοινωνίας. Μόνο μ? αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να φωτίσουμε τα προβλήματα της παιδείας, αλλά και τα κοινωνικά ζητήματα που μας απασχολούν όλα αυτά τα χρόνια. Η παιδεία ως θεσμός πρέπει να ιεραρχηθεί ψηλά στην πολιτική ατζέντα και όχι πάντα ως εξεταστικό σύστημα.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Ένα λεπτό, κυρία Πρόεδρε.

Το ότι δεν τα καταφέρνουμε στην κοινωνία, στην πολιτική, στην οικονομία είναι γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν καταφέρνει να τροφοδοτήσει όλους αυτούς τους τομείς της κοινωνικής ζωής με το κατάλληλο κοινωνικό κεφάλαιο γιατί πάντα πάσχει ως θεσμός. 

            Ας μην ξεχνάμε ότι η ποιότητα και οι στόχοι της κοινωνίας, της πολιτικής, της οικονομίας εξαρτώνται από την ποιότητα και τους στόχους του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αυτό διαμορφώνει και τους πολίτες και τους ηγέτες.

Συνεπώς, αν οι διαρκείς στόχοι της κοινωνίας μας και της πολιτικής είναι η ευημερία, η ανάπτυξη, η ελευθερία, η υπευθυνότητα, η συνοχή, η κοινωνική δικαιοσύνη, τότε οι ίδιοι στόχοι πρέπει να υποστηρίζονται από το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα σύστημα το οποίο μέσω της γνώσης, να προάγει τις έννοιες της κοινωνικής και της ατομικής προόδου, της κοινωνικής και της ατομικής ευθύνης, της ευημερίας της κοινωνίας και της ισότητας.

Παράλληλα, έχουμε ανάγκη και από ένα σύστημα το οποίο σε όλες του τις βαθμίδες να καλλιεργεί μαθητές, φοιτητές στην ουσία, και πολίτες με αναλυτικό, κριτικό και δημιουργικό πνεύμα.

Σήμερα, κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αυτή η ανάγκη είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Η Παιδεία είναι ο μόνος θεσμός που μπορεί να φέρει την επανεκκίνηση που χρειαζόμαστε τόσο σε πολιτικό όσο σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Η Παιδεία πρέπει να μπει ψηλά σε προτεραιότητα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, να μπει σε επαναπροσδιορισμό, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε ελπίδα και μέλλον.

Και μέχρι σήμερα, κυρία Υπουργέ, εγώ προσωπικά τουλάχιστον, δεν έχω διαπιστώσει ούτε τέτοια διάθεση ούτε τέτοια πρόθεση. Ό,τι συζητάμε είναι αποσπασματικό και διαιωνίζει την υφιστάμενη κατάσταση.

Σας ευχαριστώ.

((Χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)

 ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Ροδούλα Ζήση): Ευχαριστούμε τον κ. Αναστασιάδη.