Είναι γνωστό ότι στο κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης το 1997, μεταξύ Σημίτη και Ντεμιρέλ, για πρώτη φορά, γίνεται λόγος για «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»
Επίσης στα συμπεράσματα της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι του 1999, γίνεται λόγος περί «κάθε εκκρεμών συνοριακών και άλλων συναφών θεμάτων με την Τουρκία», κάτι που ανέτρεψε την πολιτική της προσφυγής στη Χάγη για μία και μόνη διαφορά, αυτή της υφαλοκρηπίδας, που συμφωνήθηκε το 1975, μεταξύ Κωνσταντίνου Καραμανλή και Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.
Σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για τη Χώρα , όπου το ζητούμενο είναι η ενότητα και όχι ο διχασμός , είναι πολύ λυπηρό για έναν πρώην Πρωθυπουργό να προσπαθεί να απαλλαγεί από τις ευθύνες του, επιρρίπτοντάς τες σε άλλους.
Ο Σημίτης είναι πολύ μικρού πατριωτικού μεγέθους, απέναντι σε αυτό του Κώστα Καραμανλή.
Οι συμφωνίες του, εκ των πραγμάτων, αποδείχτηκαν επιζήμιες για τη Χώρα , γι αυτό είναι καλό να σιωπά.