ΣΑΒΒΑΣ  Ι.  ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: «  Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, είναι μια γενοκτονία πολύ αλά τούρκα. Βουβή, πονηρή, ανατολίτικη, δεν έχει θεωρητικά  background, αλλά μάλλον πρακτικά, πλιατσικολογικά».

 

    Για την  Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, ο Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην  Β΄ Θεσσαλονίκης , Σάββας Αναστασιάδης δήλωσε τα εξής:

 

       «Φοβάμαι ότι η ιστορική μνήμη αδυνατίζει και χάνεται…..

        Ότι υπάρχει μια τάση υποχώρησης της «εθνικής μνήμης», γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πιο ουσιαστικοί, να μιλήσουμε στο νου και στην καρδιά των νεωτέρων και να διαμορφώνουμε αντικειμενική γνώση και θέση. 

       Να μη στεκόμαστε απαθείς σε μια φθίνουσα πορεία των εθνικών εορτασμών ως προς την βαθύτερη ουσία τους.

       Με το ολοκαύτωμα του Ποντιακού Ελληνισμού, στα χρόνια της μεγάλης καταστροφής του Γένους των Ελλήνων στα χρόνια της μικρασιατικής καταστροφής, ολοκληρώθηκε η τραγική τομή στην Ιστορία των Ελλήνων.

       Η φύση και η μέθοδος της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους νεότουρκους και τους κεμαλικούς, σύμφωνα με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βιέννης, Πολυχρόνη Ενεπεκίδη,  ενώ έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την γενοκτονία των Εβραίων έχει δύο βασικές διαφορές.

       Είναι μια γενοκτονία πολύ αλά τούρκα. Δεν έχει καμία ιδεολογική ή κοσμοθεωρητική θεμελίωση περί γενετικής και ευγενικής και αρίας ή σημιτικής φυλής. Η γενοκτονία αλά τούρκα είναι βουβή, πονηρή, ανατολίτικη, δεν έχει θεωρητικά  background, αλλά μάλλον πρακτικά, πλιατσικολογικά.

     Οι εξοντωτικές εκείνες οδοιπορίες μέσα στο χιόνι των  γυναικοπαίδων και των γερόντων – όταν οι άνδρες βρίσκονταν ήδη στα τάγματα εργασίας- δεν οδηγούν φυσικά σε κανένα Ausschwitz.

           Ήταν ένα Ausschwitz εν ροή. Οι άνθρωποι πέθαιναν καθ’ οδόν. Δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου. Περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, την πείνα, τον εξευτελισμό του ανθρώπινου είδους. Αυτό ήταν το διαβολικό σύστημα, πονηρά οργανωμένο. Δεν υπήρχε τέλος. Ήταν ένα ταξίδι προς τον θάνατο.

      Οι αγχόνες βέβαια και οι βίαιες προσπάθειες εξισλαμισμού των χριστιανών, ήταν παράλληλες επιχειρήσεις και η ανοχή των Γερμανών και Αυστριακών, συμμάχων των Τούρκων, δεδομένη, γι’ αυτό και είναι το ίδιο ένοχοι όπως οι δράστες.

        Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι μία νεοελληνική τραγωδία , μια ύβρις απέναντι στην ευρωπαϊκή ιστορία και στον πολιτισμένο κόσμο που δεν έχει βρει μέχρι σήμερα τουλάχιστον, την κάθαρσή της ανάμεσα στους δράστες, τους φανερούς και τους κρυφούς.

         Αυτός είναι ο απώτερος στόχος του μόνιμου αιτήματος  για διεθνή  αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Το πρώτο βήμα έγινε από την βουλή των Ελλήνων το 1994, που με απόφαση της καθόρισε τη 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης, της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

        Αυτό πέρα από την ηθική δικαίωση και την ανάπαυση των ψυχών των 353.000 αδικοχαμένων Ελλήνων Ποντίων, που θα προέλθει από την αναγνώριση της γενοκτονίας, πρέπει να είναι το μήνυμα και η ουσία της επετείου της 19ης Μαϊου».