Όταν ο  Σεφέρης παρέλαβε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία (10.12.1963), είχε πει: « είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή» Αυτή η τεράστια παράδοση διασώθηκε μέχρι σήμερα από στόμα σε στόμα. Πέρασε μέσα από τους δρόμους της ζωής, της τέχνης και της καθημερινότητας. Έτσι μεταλαμπαδεύτηκαν από γενιά σε γενιά, διδάγματα και συνήθειες για κάθε πτυχή του ανθρώπινου βίου.
Πατρίδα μας δεν είναι μόνο ο τόπος που γεννηθήκαμε, τα βουνά, τα ποτάμια και οι άνθρωποι.
Πατρίδα μας είναι και οι εμπειρίες, τα έθιμα, οι συνήθειες, τα ιστορικά γεγονότα, η θρησκεία, τα συναισθήματα που έχουν ριζώσει μέσα μας και αποτελούν την  Εθνική μας ταυτότητα.
Στις δύσκολες στιγμές οι άνθρωποι επιστρέφουν στις ρίζες τους , στον τόπο τους, στους οικείους τους , στους γονείς τους , για να αντλήσουν δύναμη και ανακούφιση.
Αυτόν τον ρόλο παίζει η παράδοση για το έθνος μας.
Παρ΄ ότι τα τελευταία χρόνια,  τα φερέφωνα εκείνων που προσπαθούν να μετατρέψουν την ανθρωπότητα σε μία παγκόσμια μάζα, για να την διαφεντεύουν καλύτερα.
Παρ΄ότι ο ψευδοπροοδευτισμός με παραπλανητικούς όρους προσπαθεί να ξεθεμελιώσει κάθε τι πατριωτικό και να περάσει την δική του πραγματικότητα.
Παρ΄ότι η ψευτοκουλτούρα θεωρεί συντηρητικό κάθε έναν που μένει πιστός σε αξίες, ιδανικά, πολιτισμό και  παράδοση.
Τα τελευταία χρόνια σε πείσμα όλων αυτών  μικροί και μεγάλοι αντιστέκονται  και κρατούν ζωντανά όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τον θησαυρό της  πολιτιστικής μας κληρονομιάς της παράδοσης και της ταυτότητας του Έθνους.
Και είναι πολύ αισιόδοξο που η ανάγκη του λαού μας να συνδεθεί στενότερα με τις ρίζες του, εκφράζεται σήμερα πιο έντονα από ποτέ.
Γιατί δεν είναι πρόοδος να προσπαθείς να αποδομήσεις ότι συνθέτει την Πατρίδα και το Έθνος.
Ούτε εξέλιξη όσα πρεσβεύουν και επιδιώκουν οι σκληροπυρηνικοί της νέας τάξης πραγμάτων.

     Σάββας Αναστασιάδης
 Βουλευτής Ν.Δ. Β΄ Θεσσαλονίκης