Όταν στις 30 Ιουνίου του 1999 μαθαίναμε την απόφαση των 15 στο Ρίο να επιλέξουν τη Θεσσαλονίκη ως έδρα για την ανασυγκρότηση των Βαλκανίων, όλοι εμείς οι καλοπροαίρετοι πολίτες, ανεξάρτητων πολιτικών αποχρώσεων και τοποθετήσεων δεν είχαμε κανένα λόγο να αμφισβητήσουμε πως όντως πήραμε στα χέρια μας τη μεγάλη ευκαιρία.

Το δημοσίευμα της εφημερίδας «Επενδυτής» της 8ης Σεπτεμβρίου 2001, με το ενδεικτικό τίτλο «Η Κωνσταντινούπολη σε ρόλο Θεσσαλονίκης» ήρθε για να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και να μας υποδείξει τη θέση στην οποία βρίσκεται εν έτει 2001 η.. μητρόπολη των Βαλκανίων.

Συγκεκριμένα, το σχετικό άρθρο αναφέρει ότι μελέτη της Ε.Ε προβλέπει την ανάδειξη της Κωνσταντινούπολης σε οικονομικό κέντρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, επειδή η Θεσσαλονίκη απέχει αρκετά από το να ολοκληρώσει βασικές υποδομές, ενώ υστερεί απελπιστικά και σε επίπεδο θεσμών.

Αυτή είναι δυστυχώς η σκληρή πραγματικότητα που χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς ως επιχείρημα και από Έλληνες οικονομικούς παράγοντες, όπως από τον πρώην πρόεδρο του ΧΑΑ κ. Σπύρο Κουνιάκη, για να δικαιολογηθεί η εγκατάσταση και η λειτουργία του Παμβαλκανικού Χρηματιστηρίου στην Αθήνα.

Την τελευταία δεκαετία, όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν θεωρητικά, να αναδείξουν τη Θεσσαλονίκη σε μητροπολιτικό κέντρο των Βαλκανίων, ουσιαστικά όμως με την αδιαφορία τους την καταδικάζουν σε μαρασμό, παραβλέποντας τη γεωπολιτική της θέση, την δυναμική της. τις δυνατότητές της και τον σημαντικότατο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει στην ευρύτερη περιοχή.

Στις 10 Σεπτεμβρίου 2001, ο πρωθυπουργός από τη Θεσσαλονίκη δήλωνε κυνικά, ότι τα βασικά έργα υποδομής της Θεσσαλονίκης χρειάζονται δεκαετή και πλέον ωρίμανση για να πραγματοποιηθούν, διαψεύδοντας τον ίδιο του τον εαυτό και αναιρώντας ελαφρά τη καρδία προηγούμενες δεσμεύσεις του.

Δεν μας είπε βέβαια γιατί, για την ολοκλήρωση των εντός Λεκανοπεδίου έργων δεν απαιτείται ανάλογη χρονική ωρίμανση! Το δημοσίευμα σύμφωνα με το οποίο η Κωνσταντινούπολη παίρνει το ρόλο της Θεσσαλονίκης, αποδεικνύει περίτρανα, πως αν η ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη δεν είναι ήδη χαμένη υπόθεση, κινδυνεύει άμεσα να χαθεί, με ότι αυτό σημαίνει για τον τόπο.Επειδή λοιπόν οι διαθέσεις των κυβερνητικών παραγόντων είναι πλέον γνωστές και δοκιμασμένες, είναι πλέον καιρός να αναλάβουν πρωτοβουλίες αυτοί που ζουν και δραστηριοποιούνται μέσα στα στενά όρια της πόλης.

Πρώτη απ΄όλους καλείται να ενεργοποιηθεί η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση η οποία έχει και ευθύνη και καθήκον.

Η «έλλειψη αρμοδιοτήτων», ως δικαιολογία μόνο μπορεί να χρησιμοποιηθεί, γατί κάθε τι που έχει σχέση με το νομό, την πόλη, την ανάπτυξη του τόπου και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών του, είναι θέμα που αφορά την νομαρχιακή αυτοδιοίκηση. Άλλωστε εδώ που φτάσαμε πρέπει να ξεπεράσουμε τους τύπους και να κινηθούμε διεκδικητικά και επιθετικά για να κερδίσουμε το μέλλον.

Πρέπει επίσης, ο θεσμός αυτός να δικαιολογήσει κάποτε τον ρόλο και την ύπαρξη του.