«Αν το αποτυχόν χάρις εις την νικηφόρον αντίστασιν της Ελλάδος μεσογειακόν σχέδιον του Hitler επετύγχανεν, η επίθεσις της Γερμανίας εναντίον της Ρωσίας θα είχεν όλως διάφορα αποτελέσματα. Οι ήρωες που έχουν βάψει με το αίμα τους την ιεράν γην της Βορείου Ηπείρου, οι μαχηταί της Πίνδου και οι άλλοι, θα είναι οδηγοί μαζί με τους Μαραθωνομάχους, θα φωτίζουν ανά τους αιώνας την οικουμένην». Επέλεξα ενδεικτικά και εμβληματικά τη φράση αυτή του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Antony Eden, γιατί ακριβώς τεκμηριώνει την «εποποιία» του ’40 την οποία πέτυχε η δική μας πατρίδα. Μια πατρίδα μικρή που κατάφερε ό,τι δεν κατάφεραν χώρες όπως η μεγάλη Γαλλία, το Βέλγιο, η Πολωνία, η Τσεχία, η Σερβία… να συγκρατήσει τις ασυγκράτητες δυνάμεις του Άξονα, γεγονός υψίστης στρατηγικής σημασίας για τις τότε συμμαχικές δυνάμεις στον πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας.Η διατύπωση του Eden αποκαλύπτει όσα εμείς εδώ, εντός Ελλάδας, καταφέραμε να αμφισβητήσουμε και να απαξιώσουμε, τόσο με την κυριαρχία μιας μερίδας της Αριστεράς όσο και με την ανοχή της διαβρωμένης ιδεολογικά Δεξιάς. Με την  δαιμονοποίηση οτιδήποτε υμνούσε τον ελληνικό άθλο. Έναν άθλο που βεβαίως οφειλόταν σ’ αυτό που είπε κάποτε ο μέγας Ντε Γκωλ, ότι δηλαδή μπροστά στους μεγάλους κινδύνους η μοναδική σωτηρία είναι η μεγαλοσύνη της ψυχής. Μια μεγαλοσύνη που πήγαζε από έναν γνήσιο πατριωτισμό, που σήμαινε αγάπη για την πατρίδα δίχως μίσος για την πατρίδα του άλλου, που συνεπαγόταν υπεράσπιση αυτού του ιδανικού χωρίς προϋποθέσεις και ανταλλάγματα. Έναν πατριωτισμό που δεν είχε μόνο ως συνέπεια τον ηρωισμό την ώρα της μάχης αλλά και την προετοιμασία για τον πόλεμο. Μια προετοιμασία που σύμφωνα και με τις μαρτυρίες της εποχής, διήρκεσε πολλά χρόνια, περιλάμβανε αναδιοργάνωση του στρατού, οχυρωματικά έργα, προετοιμασία του λαού και στρατηγική σκέψη. Αυτά τα στοιχεία οδήγησαν στην ιστορική επιλογή του «Όχι» στον φασιστικό-ναζιστικό Άξονα και στην πλευρά των συμμάχων υπέρ της ελευθερίας και της δημοκρατίας. 

 

Αυτός ο πατριωτισμός, λοιπόν, είναι και σήμερα ζητούμενο. Τι νόημα θα του δώσουμε και πως θα τον εμφυσήσουμε στο λαό. Ένα λαό και σήμερα ταλαιπωρημένο, που θεωρεί (όχι άδικα) την πολιτική αναξιόπιστη, που έχει χάσει πια τον κοινό κώδικα επικοινωνίας και συνεννόησης. Ένα λαό καταρρακωμένο μετά από τέσσερις δεκαετίες ιδεολογικής πλύσης εγκεφάλου και εμποτισμού με το βολικό ξενόφερτο απολιτίκ lifestyle που οδήγησε μακριά από τη λαϊκή παράδοση και την ιστορία, μακριά από την γνήσια ελληνικότητα όπως την ύμνησαν οι ποιητές μας. Πώς θα κάνουμε ξανά το λαό να πιστέψει ότι δεν είναι απλώς απόγονος ένδοξων προγόνων αλλά ότι έχει κι αυτός, ο σημερινός Έλληνας, με τα συν και τα πλην του, δυνατότητες και δυνάμεις να πρωτοπορήσει σε διεθνές επίπεδο.  

Το νόημα του νέου αυτού πατριωτισμού δεν απέχει πολύ από εκείνον του ’40, παρόλο που φυσικά οι αναλογίες είναι διαφορετικές. Οι άξονες ωστόσο που απαιτούνται είναι όμοιοι: άριστη οργάνωση, αξιόπιστο κράτος, υψηλός στόχος. Και η βάση ίδια: η αλήθεια.

Στην αλήθεια πρέπει να στηριχθεί αυτός ο νέος πατριωτισμός, τον οποίο εμείς στη Νέα Δημοκρατία πρεσβεύουμε και αντιτάσσουμε στο λαϊκίστικο εθνικισμό που οδηγεί τη χώρα σε βαθιά και μακροχρόνια κρίση. Στα αληθινά δεδομένα και στον αληθινό τρόπο αντιμετώπισης, που μετά από 7 χρόνια κρίσης είναι πιο ορατά από ποτέ. Είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που θα δημιουργήσουν μια σαρωτική πανστρατιά, κοινωνική και πολιτική, που ξεπερνά τις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές κι έχει αντίπαλο τα προβλήματα. Χωρίς μιζέρια και μισαλλοδοξία, με μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα, για να βγούμε γρήγορα από την κρίση. 

 

Είναι παρήγορο που συνειδητοποιούμε πια, πρώτοι στη Νέα Δημοκρατία, την μεγάλη δημοκρατική παράταξη που η ιστορία της επιφυλάσσει για μία ακόμη φορά το ρόλο της εγγυήτριας των ατομικών ελευθεριών και της κοινωνικής ειρήνης, ότι η λύση για την έξοδο από την κρίση περνά μέσα από την επιστροφή στη μεγίστη των παραδοσιακών μας αξιών: την άδολη, ανόθευτη, ανιδιοτελή αγάπη για την πατρίδα. 

Και που συνειδητοποιούμε πια ότι πάλι εμείς, η παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, οφείλουμε να δώσουμε πρώτοι το παράδειγμα. Εμείς που το έπος του ’40, η λέξη πατρίδα και ο εθνικός μας ύμνος, μας προκαλεί ακόμη δέος και ρίγη…