Οι Έλληνες θα γιορτάσουμε φέτος τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση του 1821.
Ένα γεγονός υψίστης σημασίας για τον Ελληνισμό, γιατί οι σκλαβωμένοι Έλληνες, ήταν το πρώτο έθνος που χωρίς οργανωμένο στρατό και χωρίς χρήματα , σήκωσε το ανάστημά του απέναντι στην πανίσχυρη τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία και με βαρύ φόρο αίματος κέρδισε την Ελευθερία του, και κρατική υπόσταση.
Ποιες όμως ήταν οι δυνάμεις που ένωσαν τους υποδουλωμένους και τους οδήγησαν στην εξέγερση;
Ήταν η κοινή καταγωγή αφού οι επαναστατημένοι αυτοπροσδιορίζονταν ως απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.
Ήταν η κοινή θρησκεία και εκκλησία που τους κράτησε στην αγκαλιά της διατηρώντας ζωντανή την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη.
Ήταν η κοινή γλώσσα, ήταν οι παραδόσεις , τα ήθη και τα έθιμα που και αυτά διατηρήθηκαν ζωντανά στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, κυρίως μέσα στους κόλπους της εκκλησίας.
Με βάση τα στοιχεία αυτά και τον διακαή πόθο για ελευθερία, κινήθηκαν μόνοι τους στη ουσία , οι υποδουλωμένοι Έλληνες και νίκησαν.
Ο εορτασμός για τα διακόσια χρόνια από την εθνεγερσία, δεν πρέπει να εξαντληθεί μόνο στη διοργάνωση αναμνηστικών εκδηλώσεων γι αυτό το σημαντικό για την Ιστορία του Έθνους μας γεγονός.
Η φετινή επέτειος πρέπει να αποτελέσει αφορμή για εθνική αυτογνωσία, εθνική αφύπνιση και ανάδειξη των χαρακτηριστικών του αγώνα και των πολιτισμικών δυνάμεων του Ελληνισμού, κόντρα στα αποδομητικά φαινόμενα και τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια και θέλουν την επανάσταση του 1821 όχι σαν εθνικό κίνημα, αλλά ως αντίδραση του λαού κατά των κοτζαμπάσηδων. Άσχετα αν αυτή περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο από έναν από τους πρωτεργάτες της επανάστασης τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που έλεγε: «Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμιάν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην…..Ο εδικός μας πόλεμος ήτο ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος….»
Οι ίδιες τάσεις απομονώνοντας και προβάλλοντας μεμονωμένα ατυχή περιστατικά, θέλουν την εκκλησία που πλήρωσε επίσης βαρύ τίμημα, να είναι με το μέρος των Τούρκων , παραβλέποντας και εδώ την μαρτυρία του στρατηγού Μακρυγιάννη που γράφει «…τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας….»
Εκτός από τα παραπάνω ενδεικτικά αναφερόμενα, υπάρχουν και καταγραφές Τούρκων Ιστοριογράφων, όπως αυτή του Μελίκ Μπέη που περιλαμβάνεται στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Νικηφόρου Μοσχόπουλου και αναφέρει «… Το λαό υποκίνησαν οι προεστώτες (κοτζαμπάσηδες), οι έμποροι, οι πρόκριτοι και κυρίως οι Μητροπολίτες και γενικώς οι ανήκοντες στον κλήρο.….»
Ακόμη και η πρόοδος της επιστημονικής μελέτης για το 1821, που έδωσε νέα στοιχεία και γνώση και ερμήνευσε και υπό άλλο πρίσμα τα γεγονότα, δεν μπορεί να μειώσει τη σημασία της επανάστασης, να παραβλέψει τον χαρακτήρα της εθνεγερσίας και τις δυνάμεις της πίστης , της παράδοσης και των εθίμων που τροφοδότησαν τον αγώνα και πέτυχαν τελικά την ίδρυση του εθνικού κράτους.
Ο επετειακός εορτασμός αποτελεί ευκαιρία μελέτης, αυτογνωσίας και ενίσχυσης της εθνικής μας συνείδησης, αλλά και αναψηλάφησης της πορείας μας στα διακόσια χρόνια , προκειμένου να αναδειχθούν όλα εκείνα τα στοιχεία που άντεξαν στο χρόνο, μας κράτησαν όρθιους σε δύσκολους καιρούς, τα οποία θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια στο μέλλον.