Το σχέδιο νόμου που φέρνει σήμερα προς συζήτηση η κυβέρνηση, είναι μία εκκρεμότητα από το παρελθόν, η οποία έρχεται στο ελληνικό κοινοβούλιο με καθυστέρηση αρκετών χρόνων.

Με την ψήφιση του νόμου αυτού τίθενται σε εφαρμογή κανονισμοί, που εφαρμόζουν όλες οι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχουν σχέση με τη λειτουργία του λεγόμενου ?Ενιαίου Ευρωπαϊκού Ουρανού?.

Εμείς το κάνουμε με σημαντική καθυστέρηση.

Για τις ανάγκες της λειτουργίας του ?Ενιαίου Ευρωπαϊκού Ουρανού? αναδιαρθρώνεται η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και δημιουργείται φορέας Παροχής Υπηρεσιών Αεροναυτιλίας σε επίπεδο Γενικής Διεύθυνσης.

Η οργάνωση, η λειτουργία και η αρμοδιότητα του συγκεκριμένου φορέα, όπως αυτή περιγράφεται στα άρθρα 1 έως και 21, δηλαδή στο κεφάλαιο 1 του νομοσχεδίου, διαρθρώνεται σε 16 Διευθύνσεις και 100, περίπου, τμήματα.

Εδω, κύριε Υπουργέ, μπαίνουν, οπωσδήποτε, ερωτηματικά και προβληματισμοί για την ευελιξία, τη λειτουργικότητα και την αποτελεσματικότητα της νέας Γενικής Διεύθυνσης Αεροναυτιλίας.

Μήπως, με αυτό τον τρόπο, δημιουργούμε έναν υδροκέφαλο και δυσκίνητο οργανισμό, ο οποίος δε θα μπορέσει ν” ανταποκριθεί με ταχύτητα στα θέματα που καλείται να αντιμετωπίσει;

Μήπως θα δημιουργήσουμε άλλο ένα γραφειοκρατικό σύστημα;

Είναι ένας μεγάλος προβληματισμός αυτός.

Στο 2^ο κεφάλαιο, ρυθμίζονται, μεταξύ άλλων, ζητήματα ανάπτυξης και αξιοποίησης των κρατικών αεροδρομίων, καθώς και μεταφοράς του πλεονάζοντος προσωπικού της Υ.Π.Α.

Στο κεφάλαιο αυτό, όσον αφορά την αξιοποίηση των κρατικών αεροδρομίων, ακολουθήσατε το σχέδιο που είχε προετοιμαστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, το 2008.

Και καλά κάνετε.

Τότε όμως, εσείς αντιδρούσατε, κινητοποιώντας και τους συνδικαλιστές σας, ενώ ο κ. Σηφουνάκης, Υπουργός της κυβέρνησής σας σήμερα, σε σχετική διημερίδα, στις 18-3-2009, έλεγε αναφερόμενος στην κυβέρνηση της Ν.Δ.: ?…το χειρότερο είναι, ότι η χώρα μας προχωρεί αταλάντευτα στην ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων. Η βασική στρατηγική της κυβέρνησης είναι η αποξένωση του Δημοσίου από την περιουσία του. Στην εκποιητική αυτή φρενίτιδα, ο επόμενος στόχος είναι τα αεροδρόμια της χώρας…?.

Σήμερα βέβαια, τα πράγματα άλλαξαν.

Η σοσιαλιστική ιδιωτικοποίηση δεν είναι εκποίηση.

Τώρα, είναι αξιοποίηση.

Αυτά, για να μη λησμονούμε στάσεις, συμπεριφορές και λογικές.

 

 

Τώρα, στο νομοσχέδιο.

 

Δεδομένης της σοβαρότητας του εγχειρήματος και λαμβάνοντας υπόψη την έκτασή του όπως αυτή περιγράφεται στο Σχέδιο Νόμου (διοίκηση, διαχείριση, λειτουργία, ανάπτυξη, επέκταση, συντήρηση και εκμετάλλευση) θεωρώ ότι η πολιτεία επιβάλλεται  να κινηθεί με πολύ προσοχή.

Η έλλειψη εμπειρίας από τέτοιου είδους αποκρατικοποιήσεις επιβάλλει την κίνηση της πολιτείας με πολύ προσεκτικά βήματα.

Τα Αεροδρόμια είναι, από τη φύση τους, ένας πολύ ευαίσθητος χώρος, όπου η ασφάλεια πρέπει να προηγείται της κερδοφορίας και του λειτουργικού κόστους.

Πρόκειται για οργανισμούς δευτερογενούς ζητήσεως.

Κανείς δεν επισκέπτεται ένα νησί για να δει το Αεροδρόμιό του και να απολαύσει τις σύγχρονες υπηρεσίες του, όσο κι αν αυτές είναι απαραίτητες για να μπορέσει, τελικά, να φτάσει στο νησί.

Βοηθάει, κάνει ευκολότερη και ευχάριστη την πρόσβαση, αλλά δεν αποτελεί, από μόνο του, παράγοντα προσέλκυσης επισκεπτών.

Αυτό δημιουργεί ήδη μία ιδιαίτερη οικονομική παράμετρο που πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ” όψιν, στις επιχειρούμενες ιδιωτικοποιήσεις. 

Μία άλλη, πολύ σημαντική παράμετρος είναι ότι τα Αεροδρόμια, από τη φύση τους, είναι ένα είδος «μονοπωλίου» για μία ευρύτερη περιοχή, που πολλές φορές μπορεί να είναι ένα νησί.

Στις περιπτώσεις αυτές, σχεδιαστικά σφάλματα και αβλεψίες στο θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας των αεροδρομίων, μπορούν να διευρύνουν το αίσθημα αποκλεισμού που βιώνει μεγάλο μέρος του νησιωτικού Ελληνισμού και να δυναμιτίσουν την τουριστική ανάπτυξη.

Για το λόγο αυτό, η πολιτεία πρέπει να είναι σε θέση να αποτρέψει τις παρενέργειες που προκαλούνται από την μονοπωλιακή λειτουργία, με αποφασιστικό και άμεσο τρόπο.

Πιστεύω, κύριε Υπουργέ, ότι για να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένοι για την αξιοποίηση των αεροδρομίων, πρέπει να γίνουν άμεσα προμελέτες, για την επιλογή του καταλληλότερου μοντέλου αποκρατικοποίησης, όπως επίσης και ο καθορισμός των αεροδρομίων που έχουν τη δυνατότητα να είναι κερδοφόρα.

Να δούμε σήμερα ποια αεροδρόμια είναι επιζήμια και ποια κερδοφόρα.

Επίσης, αν είναι βιώσιμη η επιλογή της αποκρατικοποίησης των αεροδρομίων ανά ομάδες ή αν επιβάλλεται να αποκρατικοποιηθούν όλα μαζί, ως μία ομάδα.

Δεν προσδιορίζεται ακόμη, πουθενά, ποια θα είναι τα ανταποδοτικά οφέλη που θα έχει το Ελληνικό Δημόσιο.

Θα υπάρξουν άμεσα έσοδα για το Δημόσιο, μέσω της παραχώρησης των αεροδρομίων;

Θα εξυπηρετείται καλύτερα η τουριστική κίνηση;

Θα εξυπηρετούνται καλύτερα οι κάτοικοι των μικρών και απομακρυσμένων νησιών;

Τι θα γίνει με τις άγονες γραμμές;

 

Παράλληλα, πρέπει να διευκρινιστεί το εξής:

Όταν λέμε πως όλα τα αεροδρόμια υπάγονται στην Α.Ε.Δ.Α., αυτό αφορά και όσα εξυπηρετούν στρατιωτικές ανάγκες;

Διότι τα περισσότερα περιφερειακά αεροδρόμια είναι και στρατιωτικά.

Τι θα γίνει, λοιπόν, με τις πτήσεις των στρατιωτικών αεροπλάνων, όταν ένα αεροδρόμιο δίνεται σε ιδιώτη;

Θα ρυθμίζεται αυτό το θέμα από το διοικητικό συμβούλιο της Α.Ε.Δ.Α.;

Μπορούμε να δεχτούμε ότι εξασφαλίζονται έτσι η ασφάλεια και τα συμφέροντα της χώρας;

Μπορούμε να δεχτούμε συμβάσεις παραχώρησης αεροδρομίων, μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και τρίτων επενδυτών, χωρίς καμμία πρόβλεψη για το εταιρικό σχήμα;

Με τη μορφή που έχουν οι σχετικές διατάξεις, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο, στο εταιρικό σχήμα ευαίσθητων κρατικών αεροδρομίων, σε νησιά, να συμμετέχουν εταιρείες τουρκικών ή άλλων συμφερόντων, που, πιθανόν, να είναι σε βάρος της εθνικής μας ασφάλειας.

Αυτό δεν πρέπει να διασφαλιστεί;

 

Και εδώ, θέλω να τονίσω και κάτι που έχει σχέση με το αεροδρόμιο ?Μακεδονία? της Θεσσαλονίκης, προφανώς, όμως, θα αφορά και άλλα αεροδρόμια της χώρας.

Κάθε φορά που υπάρχει ομίχλη, ακυρώνονται πτήσεις, επειδή δεν είναι δυνατή η προσγείωση.

Όμως, κ. Υπουργέ, στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης έχει τοποθετηθεί, από το 1999 ή το 2000, αν θυμάμαι καλά, σύστημα ?τυφλής προσγείωσης?, το οποίο στοίχισε τότε στον ελληνικό λαό μερικά δισεκατομμύρια δραχμές, πέντε ή έξι.

Και δεν λειτούργησε ποτέ.

Τι συμβαίνει μ” αυτό το θέμα;

Δεν πρέπει κάποτε να λυθεί;

Περιμένουμε μια απάντηση.

 

Θέλω, επίσης, να αναφερθώ στο άρθρο 25 του νομοσχεδίου και ειδικότερα στο Β” τμήμα, που αναφέρεται στους υδατοδιαδρόμους.

Θεωρώ πολύ σημαντική την ανάπτυξη, αξιοποίηση, εκμετάλλευση και λειτουργία αεροδρομίων σε υδάτινη επιφάνεια.

Είναι τουλάχιστον παράλογο, σε μία χώρα σαν τη δική μας, να μην έχει αναπτυχθεί, μέχρι σήμερα, η μετακίνηση πληθυσμού στη νησιωτική χώρα, με υδροπλάνα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι έχουν γίνει προσπάθειες επενδυτών, σε διάφορες περιοχές της χώρας, οι οποίες όμως ναυάγησαν, κυρίως γιατί δεν κατόρθωσαν να πετύχουν τον καθορισμό υδατοδιαδρόμων.

Ταλαιπωρήθηκαν μερικά χρόνια, έχασαν χρήματα και εγκατέλειψαν τη χώρα μας, με τις χειρότερες εντυπώσεις.

Ελπίζω ότι το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζεται με την ψήφιση του παρόντος νομοσχεδίου.

Έτσι, θα μπορέσει να αναπτυχθεί καλύτερα, η σύνδεση των νησιών με υδροπλάνα και να έχουμε προσέλευση επενδυτών, φθηνή και γρήγορη πρόσβαση και, βέβαια, αύξηση της επισκεψημότητας στα νησιά μας.

Μ” αυτές τις σκέψεις και τις επιφυλάξεις και με δεδομένο ότι με το νομοσχέδιο αυτό λύνονται αρκετά θέματα, που εκκρεμούσαν για πολλά χρόνια, εμείς το ψηφίζουμε επί της αρχής.