Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, στην επέτειο της γενοκτονίας των προγόνων μας, μετράμε χρόνια που περνούν και θυμόμαστε τις αφηγήσεις τους, μικρά ή μεγάλα δράματα, θηριωδίες, ξεριζωμός, προσφυγιά. Δεν είναι σκοπός του παρόντος σημειώματος η αναπαραγωγή τέτοιων ιστοριών. Εξάλλου οι Πόντιοι ερευνητές αλλά και οι νεότεροι μελετητές των συγκλονιστικών και συνάμα τραγικών αυτών σελίδων της ελληνικής ιστορίας, έχουν προσφέρει τα ακατάλυτα τεκμήρια που θεμελιώνουν το μεγάλο και αποτρόπαιο έγκλημα της γενοκτονίας. Έτσι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει για κανένα λόγο, πολύ περισσότερο για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας ή ιδεοληψίας ότι 350.000 Έλληνες του Πόντου χάθηκαν σε ελάχιστο χρόνο κατά την υλοποίηση ενός κτηνώδους σχεδίου ξεριζωμού που όμοιό της η Ευρώπη δεν είχε γνωρίσει.Εκατό και πλέον χρόνια μετά, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουμε βήματα μπροστά. Δεν αρκεί πια να κλαίμε πάνω από τις μνήμες. Το υποστηρίζω και το υπηρετώ εδώ και χρόνια: σε τούτες ακριβώς τις μνήμες, στις ζωές που χάθηκαν, στις ζωές που καταστράφηκαν, στον εμμονικό ψίθυρο της γιαγιάς από την Τραπεζούντα για την πατρίδα που έχασε, στον πόνο του παππού από την Κερασούντα για το θάνατο που τον καταδίωξε μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα, σε όσους μείναν πίσω για να μαρτυρούν ως σήμερα ότι κι αν κόπηκε ο κορμός οι ρίζες παραμένουν, οφείλουμε να κάνουμε βήματα μπροστά. Να εντοπίζουμε διαρκώς το επίκαιρο νόημα της γενοκτονίας που διέπραξαν τότε οι Κεμαλιστές και να το υπηρετούμε οργανωμένα και με στρατηγική, εντός κι εκτός συνόρων, ώστε να πετύχουμε τη διεθνή αναγνώρισή της.Και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι δα και δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τον αντίκτυπο που θα έχει σε παγκόσμιο επίπεδο η αναγνώριση της γενοκτονίας του  ελληνισμού. Όσα συμβαίνουν στη Συρία, η στάση της Τουρκίας στο προσφυγικό έναντι της Ελλάδας και της Ε.Ε., αλλά και η επιθετικότητα που επιδεικνύει ο Ρ.Τ. Ερντογάν, είναι ζητήματα που θα μπορούσαν να επηρεαστούν από τυχόν αναγνώριση της γενοκτονίας, στο βαθμό που κάτι τέτοιο θα δηλώνει πολιτική βούληση. Ακόμη και η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, η οποία βέβαια ούτως ή άλλως έχει πληγεί τελευταία.Αξίζει να επισημάνουμε και να θυμηθούμε το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 2ας Απριλίου 2009 σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό, με βάση το οποίο καθιερώθηκε η 23η Αυγούστου ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού, το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί προάγγελο της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων, Μικρασιατών και Θρακιωτών καθώς προβλέπει, μεταξύ άλλων, ότι: 

Κάθε χώρα που είναι ή επιθυμεί να γίνει μέλος της Ε.Ε. οφείλει να πιστεύει σε μια Ευρώπη (…) του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Οι μνήμες του τραγικού παρελθόντος της Ευρώπης πρέπει να μείνουν ζωντανές.

Δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση χωρίς αλήθεια και μνήμη.

Το Ε.Κ. στέκεται ενωμένο απέναντι σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού, όποιο και να είναι το ιδεολογικό του υπόβαθρο.·

Η ορθή διατήρηση της ιστορικής μνήμης, η συνολική επανεξέταση της ευρωπαϊκής ιστορίας και η πανευρωπαϊκή αναγνώριση όλων των ιστορικών πτυχών της σύγχρονης Ευρώπης, θα ενισχύσουν την πορεία προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Με αυτό το σκεπτικό, πριν από λίγες μέρες με επιστολή μου προς τον Πρωθυπουργό της χώρας, προτείνω – ζητώ να περιληφθεί το αίτημα για την διεθνή αναγνώριση στην  ελληνική διπλωματική ατζέντα και να εργαστούν οι ιθύνοντες συστηματικά για να την πετύχουν. Εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο είναι ιστορικά δίκαιο αλλά και χρήσιμο ιδιαίτερα σήμερα που η Άγκυρα αμφισβητεί πέρα από κάθε διεθνή συνθήκη ελληνικά νησιά του Αιγαίου, κυνικά μας προκαλεί ότι θα μας ρίξει στη θάλασσα  όπως το 1922  και καλλιεργεί απροκάλυπτα τον αλυτρωτισμό στη Θράκη. Για τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες και πολιτικούς η αναγνώριση θα ήταν πράξη ανθρωπισμού, ειρήνης και σταθερότητας που τόσο έχει ανάγκη ο σημερινός κόσμος και ιδιαίτερα η περιοχή μας. 

Μια τέτοια κίνηση θα αποτελούσε έμπρακτη τιμή στη μνήμη των νεκρών μας…