Φέτος στη γιορτή της γυναίκας, στις 8 Μαρτίου, εκτός από τη μάνα, τη σύζυγο, την κόρη, την αδερφή, τη φίλη, έχουμε βαθιά στην ψυχή μας τις γυναίκες γιατρούς και νοσηλεύτριες που εδώ και ένα χρόνο δίνουν τη μάχη κατά της πανδημίας. Tη μάχη υπέρ της υγείας όλων, προσφέροντας κυριολεκτικά οξυγόνο ζωής σε όσους έχουν ανάγκη.  Είναι πρώτες στη σκέψη μας και τις οφείλουμε μια βαθιά υπόκλιση.
Ωστόσο, ειδικά αυτή τη χρονιά που συμπληρώνονται 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση  του 1821, είναι ευκαιρία να τιμήσουμε όσο ποτέ μια άλλη διάσταση της γυναικείας φύσης, μια διάσταση που είναι στενά συνδεδεμένη με την, την  ίδρυση του πρώτου Ελληνικού κράτους. Γυναίκες μάνες, σύζυγοι, αδελφές, κόρες μα πάνω από όλα γυναίκες με ψυχή και πείσμα, γυναίκες με προσφορά στην πατρίδα. Είναι αφορμή όχι απλώς να θυμηθούμε αλλά να μάθουμε για την συγκινητική συνεισφορά γνωστών και λιγότερο γνωστών γυναικών στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Να θυμηθούμε  ότι η επανάσταση του 1821 δεν ήταν μόνο ανδρική υπόθεση.
Η νησιώτισσα Μαντώ (Μαυρογένους), σε ηλικία 25 ετών, ξεσήκωσε τους Μυκονιάτες κατά των Τούρκων. Διέθεσε όλη της την περιουσία για τον Αγώνα. «Η φιλοπατρία σε όλη της την καθαρότητα, χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, η απόλυτη αυτοθυσία», όπως την περιέγραψε ο Γάλλος φιλέλληνας Jean Raybaud.
Η Λασκαρίνα (Μπουμπουλίνα) από την Ύδρα που γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης και απόκτησε 6 παιδιά. Κατάφερε να πείσει τη μητέρα του Σουλτάνου να μην τη συλλάβουν και να μην της κατάσχουν την περιουσία, να αυξήσει την περιουσία του συζύγου της, να ναυπηγήσει το πλοίο «Αγαμέμνων» και να διαθέσει όλα της τα πλοία για τον Αγώνα.
Η Δόμνα Βισβίζη από τη Θράκη πήρε μέρος στην επανάσταση μαζί με τον άνδρα της κι όταν αυτός  πέθανε ανέλαβε η ίδια τα καράβια τους. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος μαρτυρά ότι «η Δομνίτσα, η όμορφη, η δυνατή, η αρχικαπετάνα», όπως λέει το δημώδες άσμα, έσωσε τους άνδρες του και τον ίδιο εφοδιάζοντάς τους με  τρόφιμα και πολεμοφόδια.
Η Ελισάβετ Υψηλάντη, η μητέρα των Υψηλάντηδων,  < η Πρωτομάνα των Φιλικών > , όπως την αποκαλούσαν τότε, πρώτη χρηματοδότησε τον Αγώνα που προετοίμαζε η Φιλική Εταιρεία.
Η Ακριβή Τσαρλαμπά, η μάνα του Οδυσσέα Ανδρούτσου,  έζησε από κοντά ως σύζυγος και μητέρα όλη την ένταση του Αγώνα.
Η Δέσπω Φώτου Τζαβέλλα η Σουλιώτισσα που έδωσε τα παιδιά της στον Αγώνα με πίστη στα ιδανικά της πατρίδας και της ελευθερίας.  
Αυτές κι άλλες πολλές, επώνυμες και οι ανώνυμες γυναίκες,  άγνωστες στρατιωτίνες  που στάθηκαν δίπλα στους αγωνιστές ή έμειναν στην ιστορία για την αυτοθυσία τους όπως οι γυναίκες της Φιλικής Εταιρείας, οι γυναίκες της Χίου, οι γυναίκες του Μεσολογγίου, οι Σουλιώτισσες και οι Ναουσαίες.
Αυτές που χάραξαν το δρόμο της θυσίας για την πατρίδα, ένα δρόμο που ακολούθησαν οι γυναίκες του Πόντου, οι γυναίκες της Πίνδου, οι γυναίκες της Κύπρου…
Σε μια εποχή που οι αναθεωρητές της ιστορίας επιχειρούν να υποβαθμίσουν την προσφορά των ηρώων του ’21, σε μια εποχή που η Τουρκία του Ερντογάν επιχειρεί απροκάλυπτα να ξαναζωντανέψει την οθωμανική κυριαρχία, η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από το παράδειγμα των γυναικών της ελληνικής επανάστασης του 1821,  αλλά και της ιστορίας του τόπου μας. Ένα παράδειγμα που κρύβει λέξεις με αξία όπως γενναιότητα,  φιλοπατρία, ανιδιοτέλεια, οικογένεια, αφοσίωση, πατριωτισμός, πίστη, συναίσθηση καθήκοντος, κοινωνική και εθνική προσφορά.
Ας τιμήσουμε, λοιπόν, φέτος, στη χρονιά της Ελλάδας, αυτά που μας λείπουν. Ή, αν θέλετε, αυτά που ως κοινωνία έχουμε ανάγκη.