Η κυβέρνηση Τσίπρα με το που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας φρόντισε να δείξει τον καθεστωτικό τρόπο με τον οποίο ήταν αποφασισμένη να πορευτεί, είτε το βλέπαμε είτε όχι. Η αδιανόητη στον κοινό νου συμμαχία με τους ΑΝΕΛ φανέρωνε ότι τίποτε δεν ήταν ικανό να σταματήσει τον πιο καλό μαθητή του Μαδούρο, Αλέξη Τσίπρα.

Η καρατόμηση Βαρουφάκη που έως τότε τον «πουλούσε» για asset (πλεονέκτημα), το «όχι» που έγινε «ναι σε όλα» σε μια νύχτα, η αδίστακτη εξόντωση των συντρόφων του που δεν κατάλαβαν αυτό που είχε καταλάβει η σύζυγος του πρωθυπουργού, ότι δηλαδή μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε ακόμη την εξουσία, η απροκάλυπτη αλλαγή προβιάς από ακροαριστερό αντιευρωπαϊστή σε ευρωπαίο σοσιαλδημοκράτη, επιβεβαίωναν την αδίστακτη αποφασιστικότητα του Τσίπρα.

Η κοινωνία, το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ βαθιά προσηλωμένα στις αρχές της αστικής δημοκρατίας, με τα λάθη και με τα σωστά της, δεν εκτίμησαν τις πραγματικές διαστάσεις αυτών των ενεργειών. Ακόμη κι όταν η κολοτούμπα έγινε διεθνώς όρος της πολιτικής επιστήμης και της πολιτικής δημοσιογραφίας, απόλυτα ταυτισμένος με τον Τσίπρα, εκείνος δεν πτοήθηκε.

Παράλληλα, η μιζέρια και το χάος αποτελούν συστατικά των πολιτικών επιλογών του σε σχέση με την κοινωνία. Παράδειγμα η διαχείριση του προσφυγικού, όπου στο όνομα ενός δήθεν ανθρωπισμού διέλυσε οικονομικά δεκάδες τοπικές κοινωνίες, κρατώντας παράλληλα σε ομηρεία εξαθλίωσης τους ίδιους τους πρόσφυγες. Η μείωση των μισθών σε ιστορικά χαμηλά, παρά τις προεκλογικές του υποσχέσεις για το αντίθετο, με την παράλληλη πολιτική θέσπισης επιδομάτων όχι για φτωχούς αλλά για… άπορους, είναι ένα ακόμη παράδειγμα των πολιτικών επιδιώξεων του Τσίπρα. Είναι κι άλλα: τα κόκκινα περιβραχιόνια στο Παλέ, οι προληπτικές συλλήψεις (!), τα χημικά κατά ειρηνικών διαδηλωτών, το πέταμα της Γενοκτονίας των Ποντίων από τα σχολικά βιβλία, η συμφωνία των Πρεσπών κ.ά.

Οι μομφές Καμμένου κατά του πρωθυπουργού ότι τον εξαπάτησε ο… «καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης» (αυτό δήλωνε ο Καμμένος το καλοκαίρι του 2018!), επιβεβαιώνουν  απλώς τα παραπάνω και το ότι ο επί 4 χρόνια υπουργός Εθνικής Άμυνας, μεθυσμένος από την εξουσία, δεν πήρε μυρουδιά για το τι παιζόταν επάνω στην δική του πλάτη.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ευδοκίμησε ο… Πολάκης ή, καλύτερα, καλλιεργήθηκε ο Πολάκης. Ένας τύπος που αποτελεί προσωπική επιλογή του Τσίπρα, ο οποίος του δίνει τη δυνατότητα να βρίζει, να απειλεί και να εκβιάζει κατά βούληση. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω τις ύβρεις του –μόνο στη Βενεζουέλα οι πολιτικοί μιλούν με αυτόν τον τρόπο κατά των εκπροσώπων του Τύπου. Αποκορύφωμα οι δύο αξιόποινες πράξεις τις οποίες ο ίδιος αποκάλυψε πάνω στο παραλήρημα αμετροέπειας που τον διακρίνει: την ηχογράφηση της συνομιλίας χωρίς τη ρητή συναίνεση του συνομιλητή του, κ. Στουρνάρα και, δεύτερον, τη δημοσιοποίησή της. Τις απειλές δεν τις υποτιμώ…

Ο Τσίπρας τον καλύπτει συνεχώς, το έκανε και τις προηγούμενες μέρες στο υπουργικό συμβούλιο, όπου με τρόπο «Τσαβικό» χαρακτήρισε «κουτσομπολιό» τα περί δανείου από την Attica Bank και τα περί τηλεφωνικής υποκλοπής. Και «καθάρισε»…

Δεν ξέρω αν οι δυο τους είναι κολλητοί και η κάλυψη Τσίπρα είναι απλώς το φυσικό αποτέλεσμα μιας… αγνής φιλίας.

Πιστεύω ότι η περίπτωση Πολάκη θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Τσίπρας και Πολάκης είναι ένα και το αυτό.Δεν είναι ούτε γραφικός, ούτε για γέλια. Ο συγκεκριμένος αναπληρωτής  υπουργός είναι κάτι παραπάνω: είναι σύμπτωμα και εργαλείο.

Εργαλείο σαν αυτά που είναι χρήσιμα σε καθεστωτικές αντιλήψεις τύπου Μαδούρο, με ρόλο να εκχυδαΐζουν, να απειλούν, να πετούν τη μπάλα στην κερκίδα, αναλόγως με τις ανάγκες της προπαγάνδας του κόμματος.

Σύμπτωμα διότι η συμπεριφορά του δεν χτυπά τη ΝΔ ή τα ΜΜΕ, αλλά πλήττει την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία υπουργός να δημοσιοποιεί παράνομα μια ηχογραφημένη συνομιλία του με ένα θεσμικό παράγοντα της χώρας και ο πρωθυπουργός να τον κρατά στην θέση του. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα ο κ. Πολάκης θα είχε αποπεμφθεί κλωτσηδόν. Γιατί εκτός από λόγους αισθητικής, οι απειλές κατά των δημοσιογράφων δεν είναι παρά απειλές κατά του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης και αποσκοπούν στην κάμψη του ηθικού του Τύπου που ρόλο έχει, όπως όλοι γνωρίζουμε, να ελέγχει την εκάστοτε εξουσία. Οι απειλές κατά του κεντρικού τραπεζίτη, αναλόγως.

Είναι… θεσμικός υβριστής ο Πολάκης. Λειτουργεί σε συνεργασία με το Μαξίμου. Γι’ αυτό και θέλει προσοχή. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να απορρίψει τέτοιους τύπους και τέτοια συμπτώματα. Να απορρίψει κόμματα και πολιτικούς που καλλιεργούν Πολάκηδες. Γιατί είναι απόλυτα επικίνδυνοι για τη δημοκρατία. Λέω συχνά ότι δεν πρέπει μόνο τα οικονομικά ζητήματα να καθορίσουν την ψήφο των πολιτών στις ερχόμενες εκλογές. Έτσι χάσαμε τη Μακεδονία, να μη χάσουμε και τη Δημοκρατία…